- Strona główna
- »
- Matczyne Królestwo
- »
- Dziwna świeca
sobota, 10 lutego 2007
Wszyscy, którzy przychodzą 2 lutego do kościoła, przynoszą ze sobą świece, ponieważ Pana Jezusa nazwano „Światłem na oświecenie pogan”. Słowa te dały początek uroczystej procesji ze świecami po uprzednim ich poświęceniu. Świece te nazywamy „gromnicami”. Dawno temu, był zwyczaj, iż gospodarz poświęconą i zapaloną gromnicą błogosławił swoje pola, podwórze
i zwierzęta. Wychodzono także naprzeciw - z za-paloną gromnicą - kapłanowi, który szedł do ciężko chorego.
W chwili śmierci zaś, dawano gromnicę konającemu do splecionych rąk, aby wyprosić dla niego wstawiennictwo Matki Bożej. Zapalano je także przed obrazami Matki Bożej w każde maryjne święto.
Gromnica miała zawsze swoje stałe - i przez wszystkich domowników szanowane - miejsce w mieszkaniu.
Ludzie wierzyli, że świeca, pozostawiona w oknie, chroni przed pożogą, wichurą i gromami - stąd jej nazwa: „gromnica”, o której poetka Kazimiera Iłłakowiczówna pisała:
O, Panno prześliczna,
Gromniczna
po ogień Twój święcony
wiszący nad woskiem gromnic
przez las kolący i wyjące wilki
idę bez wszelkiej obrony...
Przypominam sobie obraz, który namalował Piotr Stachiewicz. Jest na nim zima, noc, jakieś chaty zawiane śniegiem.. Do jednej z nich chciały zakraść się wilki, ale zagrodziła im drogę jasna postać Matki Bożej z płonącą świecą w ręku. Na obrazie widać, jak przerażone wilki zawracają i uciekają w las.
Tę świętą gromnicę trzymali w rękach królowie, dworzanie, mieszczanie, chłopi - uczeni i ludzie prości. Była w każdym polskim domu. A czy jest w Twoim?...
Anna H
Dziwna świeca
Jednym ze starszych świąt maryjnych, które swoimi początkami sięga pierwszych wieków Chrześcijaństwa, jest Święto Ofiarowania Pańskiego, zwane też świętem Oczyszczenia Matki Bożej, a w Polsce jest nazywane Świętem Matki Bożej Gromnicznej.Wszyscy, którzy przychodzą 2 lutego do kościoła, przynoszą ze sobą świece, ponieważ Pana Jezusa nazwano „Światłem na oświecenie pogan”. Słowa te dały początek uroczystej procesji ze świecami po uprzednim ich poświęceniu. Świece te nazywamy „gromnicami”. Dawno temu, był zwyczaj, iż gospodarz poświęconą i zapaloną gromnicą błogosławił swoje pola, podwórze
i zwierzęta. Wychodzono także naprzeciw - z za-paloną gromnicą - kapłanowi, który szedł do ciężko chorego.
W chwili śmierci zaś, dawano gromnicę konającemu do splecionych rąk, aby wyprosić dla niego wstawiennictwo Matki Bożej. Zapalano je także przed obrazami Matki Bożej w każde maryjne święto.
Gromnica miała zawsze swoje stałe - i przez wszystkich domowników szanowane - miejsce w mieszkaniu.
Ludzie wierzyli, że świeca, pozostawiona w oknie, chroni przed pożogą, wichurą i gromami - stąd jej nazwa: „gromnica”, o której poetka Kazimiera Iłłakowiczówna pisała:
O, Panno prześliczna,
Gromniczna
po ogień Twój święcony
wiszący nad woskiem gromnic
przez las kolący i wyjące wilki
idę bez wszelkiej obrony...
Przypominam sobie obraz, który namalował Piotr Stachiewicz. Jest na nim zima, noc, jakieś chaty zawiane śniegiem.. Do jednej z nich chciały zakraść się wilki, ale zagrodziła im drogę jasna postać Matki Bożej z płonącą świecą w ręku. Na obrazie widać, jak przerażone wilki zawracają i uciekają w las.
Tę świętą gromnicę trzymali w rękach królowie, dworzanie, mieszczanie, chłopi - uczeni i ludzie prości. Była w każdym polskim domu. A czy jest w Twoim?...
Anna H