Więcej o nich nie wiemy, niż wiemy, to po prostu nie nasze piętro istnienia. To zaś, co o nich możemy powiedzieć, wynika z Biblii i naszego skromnego doświadczenia, a także ze świadectwa ludzi świętych.

Przebywanie w obecności Boga tak udoskonala anielską naturę, że piękno ich osobowości mogłoby odwrócić naszą uwagę od samego Boga. Niemożliwe jest nie zafascynować się ich pięknem, jeśli się ma słabą relację z Bogiem. Oni o tym wiedzą i dlatego stoją w cieniu po naszej lewej stronie.
W Biblii często obecność anioła i Boga przenikają się, ale dzieje się tak dlatego, ponieważ natura anioła jest przezroczysta jeszcze bardziej niż świętego człowieka i obecność jego jest jak okno dla obecności Bożej. Anioł Boga nie zasłania (por. Rdz 22,12). Człowiekowi jest bardzo trudno odróżnić obecność anioła od obecności Boga, gdyż anioł jest zupełnie otwarty na Boga. Jest czysty jak szkło, przez które widać to, co jest za nim, choć samo szkło trudno dostrzec. Anioł jest tak skromny, że aż przezroczysty dla Boga.
W Biblii naturę anioła określa się jako „haszmal” (por. Ez 8,2). To brązowo-żółto-srebrna przejrzysta jasność. W nowym języku hebrajskim słowo to oznacza elektryczność. Jeśli ktoś więc chce sobie wyobrazić choć trochę, jakie jest oblicze anioła, niech popatrzy kilka chwil na rozświetloną żarówkę. Dawniej tym słowem określano też bursztyn – electrum.
Chociaż aniołowie są duchami, Biblia często przedstawia ich cieleśnie. Dzięki temu można poznać cechy charakterystyczne dla ich sposobu istnienia. Światło jest naturą anioła, bo świecić, to nie zaciemniać obecności Bożej. Wszystko po to, aby Bóg jedynie doznawał chwały z powodu tego wszystkiego, co się dzieje. Jezus takie zadanie powierzył też swoim uczniom (por. Mt 5,16).
Gdzie indziej aniołowie są ukazani jako istoty o ciele w kolorze miodowego brązu lub polerowanej miedzi – w kolorze skóry węża lub twarzy, jakie znamy z ikon (por. Ez 40,3). Ten kolor w ogóle jest symbolem aniołów – w starożytności miedź była wysoko ceniona. Metaliczność ciał anielskich miała symbolizować – w relacji do kruchego, glinianego, a właściwie białkowo-wapiennego naczynia, jakim jest ludzkie ciało – pewną doskonałość, niezmienność, twardość, nieugiętość woli. U Daniela (10,6) anioł ma ciało koloru tarsziszu (złocistożółty kamień szlachetny). Oblicze jego jak blask błyskawicy, oczy jak pochodnie ogniste, ramiona i nogi – blask polerowanej miedzi, a głos jak głos tłumu ludzi.
Mimo swej potęgi i doskonałości, aniołowie... służą człowiekowi! Służenie jest ich umiłowanym zajęciem, albowiem prześcigają się w naśladowaniu Boga, który stał się sługą człowieka w Chrystusie. Również Maryja zasługuje na określenie Królowa Aniołów, ponieważ była służebnicą – niewolnicą woli Boga. Im wyżej stojący w hierarchii anioł, tym niższym z ludzi służy.
Jeśli i ty chcesz być aniołem, nie służ tym, od których spodziewasz się korzyści, tylko tym, którzy nie mają czym ci się odwdzięczyć.
o. Augustyn Pelanowski OSPPE