Urodził się w roku 1033 w Piemoncie we Włoszech. Chociaż pochodził z zamożnej rodziny to jednak młodość miał trudną. Wcześnie osierocony przez matkę zszedł na złą drogę, co ściągnęło nań gniew ojca. Mimo, że po pewnym czasie opamiętał się i zmienił swoje życie to jednak nie udało mu się zbliżyć do ojca. Wyrzekł się znacznego majątku i opuścił dom rodzinny na zawsze. Udał się do Francji do opactwa Bec, gdzie wkrótce przywdział mnisi habit.
Przyciągnęła go tam sława świątobliwego opata Lanfranka. W roku 1063 po niespełna trzyletnim pobycie w Bec zostaje przeorem tego klasztoru. Mimo młodego wieku, jego cechy charakteru sprawiły, że wkrótce zyskał sobie przywiązanie i posłuszeństwo wszystkich współbraci, a jego sława była już tak duża, że do klasztoru ściągali mnisi z ościennych państw. Anzelm już w tedy zajmował się również filozofią.
W roku 1078 został opatem i od tej pory nieustannie podróżował po wielu krajach Europy odwiedzając podległe mu klasztory, nie zaniedbując jednak filozofii, oraz komponowania pieśni i modlitw.
W czasie pobytu w Anglii w 1093 r. został mianowany przez króla Wilhelma II prymasem i osiadł na stolicy prymasowskiej w Cantenbury. Wkrótce jednak popadł w konflikt z królem, który łamał prawa Kościoła. Anzelm opuścił Anglię i udał się na kontynent z zamiarem poproszenia papieża o zgodę na powrót do klasztoru. Ale Urban II odmówił i Anzelm wiódł życie tułacze. Przebywał w Rzymie, Bari, Lyonie.
Po śmierci króla Wilhelma II w 1100r. jego następca Henryk I zwrócił się do Anzelma z prośba, aby powrócił do Anglii. Po powrocie Anzelm wszystkie swe siły skierował ku pracy duszpasterskiej nie zaniechając równocześnie swego pisarstwa. Troską otoczył formowanie duchowieństwa miejscowego i nawiązał kontakty z kościołami Szkocji i Irlandii. Poczynił też wiele starań wokół reformy życia zakonnego. Utrudzony swą wielostronną działalnością Anzelm zmarł w Wielką Środę 21 kwietnia 1109 roku. Liczne cuda uwieczniły jego pamięć pełną sławy. Papież Klemens XI w 1720 r. zaliczył go w poczet Doktorów Kościoła.
Św. Anzelm uważany jest za tego, który stworzył podwaliny trzynastowiecznej syntezy scholastycznej, poprzez właściwe postawienie relacji pomiędzy wiarą a rozumem. Zdaniem św. Anzelma, rozum ma wyjaśniać prawdy wiary, ale najpierw trzeba uwierzyć, by następnie usiłować pojąć.




Oprac.: S.D.

"Matczyne Królestwo" - Miesięcznik Parafii Macierzyństwa NMP w Dziekanowicach
- Nr 4 (113) 2003 r.