PO ŚLADACH ŚWIĘTYCH

Grzegorz I, papież, zwany Wielkim był Rzymianinem. Urodził się około roku 540 w rodzinie patrycjuszowskiej. Początkowo nie zamierzał oddawać się służbie Kościołowi, (jakbyśmy to dziś nazwali) "robił karierę" w służbie cywilnej. Był już prefektem, kiedy po śmierci ojca porzucił życie świeckie i we własnym domu założył klasztor według reguły benedyktyńskiej. Także w swoich dobrach na Sycylii ufundował sześć klasztorów. Dopiero po wstąpieniu do klasztoru uzupełnił swoje wykształcenie teologiczne. Świecenia kapłańskie przyjął z rąk papieża Pelagiusza II.
Ten sam papież wysłał go również do Konstantynopola jako swojego nuncjusza. Po powrocie do Rzymu powrócił Grzegorz do życia zakonnego. Gdy po śmierci papieża Pelagiusza wszyscy duchowni i świeccy jednogłośnie wybrali go papieżem, Grzegorz nie chcąc przyjmować tej godności uciekł z miasta i schronił się w klasztorze. Wobec jednak nieugiętej postawy wyborców, uległ i 3 września 590 r przyjął sakrę papieską. Jak podają jego biografowie, mimo nie najlepszego zdrowia rządził mężnie i wytrwale, starając się o podniesienie znaczenia Kościoła i jego reorganizację. Strzegł pilnie niezawisłości Kościoła od władzy świeckiej, a od Longobardów wyniszczających Italię uzyskał zawieszenie broni. Przeprowadził też szereg reform w liturgii. Pod koniec życia znacznie osłabł na zdrowiu i z wielkim wysiłkiem podnosił się z łóżka. Zmarł 12 marca 604 roku. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę literacką, która wywarła wielki wpływ na kształtowanie się myśli chrześcijańskiej w Europie.
Św. Grzegorz zapoczątkował tradycję tzw. "mszy gregoriańskich". Jak głosi podanie, kiedy umierał jeden ze współbraci zakonnych, znany z wielkiej chciwości, Grzegorz przestrzegł go, że pieniądze zgromadzone przez niego będą mu na zgubę. Ten słysząc te słowa uląkł się, rozdał pieniądze i czynił pokutę, wkrótce też zmarł, a św. Grzegorz kazał odprawić za jego duszę 30 Mszy Św. przez 30 następujących po sobie dni. W trzydziestym dniu zakonnikowi odprawiającemu te msze ukazał się ów grzesznik i oznajmił, że dzięki tym mszom jego dusza została wybawiona z czyśćca.