• Strona główna
• »
• Czytelnia
• »
• Święci i Błogosławieni
• »
• Św. Jan Kapistran

Św. Jan Kapistran

Jan, zwany Kapistranem od nazwy miasta włoskiego Capistrano z którego pochodził, przyszedł na świat 24 czerwca 1386 r., w rodzinie niemieckiego barona. Rodzice zadbali o jego staranne wykształcenie; studiował prawo kanoniczne i cywilne na uniwersytecie w Perugii.

W 1412 r. objął stanowisko doradcy na dworze Władysława, króla Neapolu. Jan zasłynął z mądrości i sprawiedliwości. Wysłany przez Władysława jako sędzia do Perugii dostał się do niewoli mieszczan, zbuntowanych przeciw królowi. Przebywając w niewoli przeżył wizję, która stała się powodem odmiany jego życia. Zerwał wcześniej zawarte zaręczyny i postanowił wstąpić do klasztoru.
Mając lat 30 wstąpił do klasztoru franciszkańskiego w Perugii. Tam pod kierownictwem św. Bernardyna ze Sieny zdobywał wiedzę z teologii.

Wkrótce rozpoczął działalność jako wędrowny kaznodzieja i kontynuował ją przez lat czterdzieści. Kazania głosił niemal codziennie, dużo czasu poświęcał spowiadaniu i organizowaniu dzieł charytatywnych, zwłaszcza szpitali.
Papieże Marcin V i Eugeniusz IV posługiwali się tym ubogim zakonnikiem jako doradcą i legatem. W latach 1435-36 działał jako mediator w sporze o następstwo na tronie neapolitańskim. W okresie 1440 - 42 łagodził spór pomiędzy Mediolanem a Bazyleą. A dwa lata później podobnie działał na Sycylii.

Nie zaniedbywał również swojej działalności w zakonie. Wyjeżdżał na wizytacje klasztorów do Ziemi Świętej i do Niderlandów. W znaczący sposób przyczynił się do kanonizacji Bernardyna ze Sieny. Prowadził też działalność misyjną. W 1450 r. na prośbę Fryderyka III przybył do Austrii.

Głosił najpierw kazania w Wiedniu i Wiener Neustadt, a potem na pograniczu Czech i Moraw. Następnie głosił słowo Boże w Bawarii, Turyngii, Saksonii i na Śląsku. Dotarł z kazaniami też do Krakowa.

Wszędzie, gdzie się pojawiał wywoływał ożywienie wiary, dokonywał nawróceń, przywracał zgodę, dawał początek licznym dziełom miłosierdzia. Torował drogę zgromadzeniu franciszkańskiemu zwanemu w Polsce bernardynami.

Od 1454 r. poświecił się walce przeciw zalewającym Bałkany Turkom. Występował na sejmikach we Frankfurcie, w Wiener Neustadt, na Węgrzech w sprawach organizacji krucjaty przeciw Turkom. Głównym jego dziełem była odsiecz Belgradu w czerwcu 1456.

W kilka miesięcy później, 23 października 1456 r. wyczerpany ogromnymi trudami, zmarł w Ilok nad Dunajem.
Świętym został ogłoszony w 1690 roku.

Opracował: S.D.