Święty Kazimierz, syn króla Kazimierza Jagiellończyka i jego żony Elżbiety Rakuskiej urodził się w Krakowie na zamku królewskim na Wawelu 3 października 1458r.
Do dziewiątego roku wychowywał się pod okiem matki, potem przeszedł pod opiekę znakomitych wychowawców. Jednym z nich był sławny historyk Jan Długosz.

Królewicz Kazimierz od wczesnej młodości odznaczał się dużą pobożnością, miał szczególne nabożeństwo do Matki Bożej. Jak podają jego biografowie, będąc jeszcze bardzo młodym złożył ślub czystości. W naukach czynił duże postępy. Toteż ojciec, który go wyróżniał, rychło wciągnął go w sprawy państwowe i dynastyczne.

Kiedy miał 17 lat ojciec wysłał go na czele 12-tysiecznej armii na Węgry, by objął koronę św. Stefana, do której przywoływało go kilku panów węgierskich. Niestety wyprawa się nie powiodła i Kazimierz powrócił do kraju. Po powrocie brał czynny udział w wielu przedsięwzięciach u boku ojca. Wszędzie zjednywał sobie ludzi, z którymi się spotykał, budził miłość podwładnych i przywiązanie.

Bywał często z polecenia ojca na Litwie. Tam zimą 1483/84 rok w Grodnie ze zdwojoną siłą zaatakowała go gruźlica, na którą chorował już od jakiegoś czasu. Umarł 4 marca 1484 r. na rękach biskupa krakowskiego, Jana Rzeszowskiego.
Wieść o jego przedwczesnej śmierci wzbudziła ogólny żal i smutek, tak w Królestwie jak i na Litwie.

Pochowany został w katedrze wileńskiej, która rychło stała się miejscem jego kultu. Kult ten został zatwierdzony bullą papieską już w roku 1521. Odtąd św. Kazimierz uchodził za jednego z głównych patronów Polski i Litwy.

Papież Pius XII ogłosił go (1950r.) ponadto patronem młodzieży litewskiej.



/Opracował::S.D/

"Matczyne Królestwo" - Miesięcznik Parafii Macierzyństwa NMP w Dziekanowicach - Nr 3 (100) 2002 r.