PO ŚLADACH ŚWIĘTYCH

Skąd pochodził św. Seweryn, skąd przybył nigdy nie udało się ustalić. On sam zapytany raz przez swego przyjaciela taką dał odpowiedź: "Co sługa Boży ma odpowiedzieć o swej ojczyźnie i o swym pochodzeniu? Dla chrześcijanina ojczyzną Niebo - i o tej ojczyźnie pamiętajmy". Współcześni mu sądzili, że albo pochodził ze Wschodu, albo z możnej rodziny germańskiej, a jego zwyczaje i mowa wschodnia mogły być przejęte od mnichów na wschodzie ,wśród których przebywał.
Na wschodzie zapoznał się też z życiem mnichów, które przeszczepił do Noryku (obecnie tereny należące do Austrii).
Czasy w których żył były to czasy trudne dla Cesarstwa Rzymskiego, a tereny na których działał były często pustoszone przez napierających germanów.
Seweryn działał w różnych miejscach, najdłużej jednak w Favianae, gdzie wprowadził życie zakonne. Jego osobowość i działalność sprawiły, że w tamtym regionie dla katolików nastały czasy względnego spokoju.
Seweryn przyczynił się także do złagodzenia nędzy, która w tych niespokojnych czasach doskwierała mieszkańcom tamtejszych ziem.
Pod koniec życia schronił się w klasztorze, gdzie oddawał się modlitwie i umartwieniom. Nie przyjął ofiarowanej mu godności biskupiej.
Zmarł w klasztorze w Favianae 8 stycznia 482 r. Gdy sześć lat później Odoaker zarządził przesiedlenie ludności rzymskiej do Italii, mnisi z założonego przez Seweryna klasztoru zabrali jego szczątki ze sobą i przenieśli do Neapolu, gdzie na jego cześć wzniesiono wspaniały klasztor.

Oprac.: S.D.
"Matczyne Królestwo" - Miesięcznik Parafii Macierzyństwa NMP w Dziekanowicach
- Nr 1 (122) 2004 r.