• Strona główna
• »
• Czytelnia
• »
• Święci i Błogosławieni
• »
• Święci Cyryl i Metody

Święci Cyryl i Metody

14 lutego – świętych Cyryla i Metodego, patronów Europy

Tesaloniki, zwane przez Słowian Sołuniem, były rodzinnym miastem Cyryla i Metodego – zwanych Apostołów Słowian. Starszy z braci, Metody, ochrzczony jako Michał, urodził się między 815 a 820 rokiem. Młodszy, Konstantyn, znany pod zakonnym imieniem Cyryla, przyszedł na świat w roku 827 lub 828. Status rodziny otworzył im drogę do kariery. Metody doszedł do godności archonta (zarządcy prowincji). Młodszemu bratu, Cyrylowi, dzięki jego wyjątkowym talentom, powierzono stanowisko sekretarza Patriarchy. Obaj usunęli się jednak w ciszę klasztorów. Cyryla ubłagano jedynie, by podjął wykłady z filozofii w Konstantynopolu, gdzie otrzymał przydomek Filozofa. Wydarzeniem, które zadecydowało o dalszym biegu ich życia, było poselstwo księcia Moraw, Rościsława, wysłane do cesarza Michała III z prośbą o przysłanie jego ludom: „Biskupa i nauczyciela takiego (...) który by w (naszym) własnym języku prawdziwą wiarę chrześcijańską wykładał”. Prawdopodobnie już w roku 863, podjęli misję. Byli dobrze przygotowani. Wieźli ze sobą najpotrzebniejsze teksty Pisma Świętego, przetłumaczone na język starosłowiański i spisane nowym, opracowanym przez Konstantyna alfabetem, doskonale przystosowanym do dźwięków tej mowy. Misyjnej działalności braci towarzyszyło znaczne powodzenie. Po trzech latach wybrali się w podróż do Rzymu. Papież Hadrian II potwierdził słowiańskie księgi liturgiczne, a uczniom polecił udzielić święceń. Dalszą misję musiał podjąć już sam Metody, gdyż jego ciężko chory młodszy brat zmarł 14 lutego 869 roku w Rzymie. Cyryl skierował do niego na łożu śmierci następujące słowa: „Oto, bracie, byliśmy parą w zaprzęgu, jedną bruzdę ciągnąc, a teraz ja padam u zagrody, dnia swego dokonawszy. Ty zaś nie porzucaj nauczania naszego, bo przez nie możesz jeszcze lepiej osiągnąć zbawienie”. Na skutek zawirowań polityczno-religijnych Metody został uwięziony na dwa lata. Uwolniono go dopiero dzięki wstawiennictwu papieża Jana VIII. Także nowy władca Moraw, Świętopełk, okazał się przeciwnikiem jego dzieła. W roku 880 Metody został wezwany, aby przedstawić cały problem. W Rzymie, oczyszczony ze wszystkich zarzutów, uzyskał wydanie przez papieża bulli Industriae tuae, przywracającej wszystkie przywileje uzyskane dla liturgii w języku słowiańskim. Ostatnie lata życia poświęcił pracy nad dalszymi przekładami Pisma Świętego i ksiąg liturgicznych, dzieł Ojców Kościoła, a także zbioru kościelnych i państwowych praw bizantyjskich, tak zwanego Nomokanonu. W trosce o przetrwanie rozpoczętego przez siebie dzieła, wyznaczył na swego następcę ucznia Gorazego. Metody zmarł 6 kwietnia 885 roku. Dalekowzroczne działanie, gorliwość apostolska, nieustraszona wielkoduszność, zyskały zaufanie Papieży, patriarchów i cesarzy bizantyjskich, a także książąt ludów słowiańskich. Wprawdzie dzieło świętych braci po śmierci Metodego przeszło poważny kryzys, a prześladowanie jego uczniów wzmogło się tak dalece, że musieli opuścić teren swojej pracy misyjnej, jednak ich misjonarska postawa, wyrażająca się w niesieniu nowym ludom prawdy objawionej przy jednoczesnym poszanowaniu ich kulturowej odrębności, pozostała dla Kościoła i misjonarzy wszystkich czasów żywym wzorem.

ks. Grzegorz Wąsowski

"Matczyne Królestwo" - Miesięcznik Parafii Macierzyństwa NMP w Dziekanowicach
- Nr 2 (147) 2006 r.