- Strona główna
- »
- Matczyne Królestwo
- »
- Do zobaczenia w niebie...
niedziela, 4 maja 2008
Zabierz mnie, Mistrzu, do Efrem,
i pozwól tam z sobą pozostać,
gdzie ciszy dalekie wybrzeża
opadają na skrzydłach ptaków,
jak zieleń, jak fala bujna,
nie zmącona dotknięciem wiosła,
jak koło szerokie na wodzie,
nie spłoszone cieniem przestrachu.
Dzięki, żeś miejsce duszy
tak daleko odsunął od zgiełku
i w nim przebywasz przyjaźnie
otoczony dziwnym ubóstwem.
Niezmierny,
ledwo celkę zajmujesz maleńką,
kochasz miejsca bezludne i puste.
Bo jesteś Ciszą, wielkim Milczeniem,
uwolnij mnie już od głosu,
a przejmij
tylko dreszczem Twojego istnienia,
dreszczem wiatru w dojrzałych kłosach.
Ten wiersz księdza Karola Wojtyły i pieśń o Duchu Świętym rozpoczęły nasze spotkanie wdzięczności Panu Bogu za dar życia Papieża Jana Pawła II. Spotkanie zorganizowaliśmy w Szkole Podstawowej im. Świętej Jadwigi Królowej w Winiarach w 3 rocznicę Jego powrotu do Domu Ojca. Utwór „Zabierz mnie, Mistrzu” znajduje się w zbiorze „Miłość mi wszystko wyjaśniła.” To wiele znaczące słowa. Najpierw mały Karol, potem ksiądz Karol Wojtyła, następnie Papież Jan Paweł II zaufał Bożej Miłości. I ta Miłość wszystko mu wyjaśniła: cierpienie i radość, dar i tajemnicę, powołanie i służbę, wiarę i rozum, obecność i pożegnanie, życie i śmierć.
Kiedy więc utrudzony Wędrowiec zakończył swą ziemską pielgrzymkę, Pan Jezus zabrał Go do siebie. Przecież prawdziwi przyjaciele chcą być razem. Nasz Papież jest wiernym przyjacielem Pana Boga i ludzi. Po tych słowach nasz zespół muzyczny wykonał wzruszającą pieśń „Hosanna. Alleluja” Jest w niej ta szczera ufność, że kiedyś zobaczymy Chrystusa, zamieszkamy w mieszkaniu, które dla nas przygotował i z Nim będziemy chodzić po zielonych pastwiskach wieczności.
Jan Paweł II był także wiernym synem naszej Ojczyzny. Od 16 do 23 czerwca 1983 roku, miała miejsce Jego II pielgrzymka do rodzinnego kraju. W bieżącym roku będziemy przeżywać jej 25 – lecie. Był to trudny czas dla Polski i Polaków, gdyż już drugi rok trwał stan wojenny. Papież jednoczył się ze swoimi rodakami pozbawionymi wolności i poczucia bezpieczeństwa. Dziękował wszystkim, którzy solidarnie nieśli pomoc osobom uwięzionym, zwalnianym z pracy i ich rodzinom.
Teraz usłyszeliśmy piosenkę o Bożym Aniele.
17 czerwca Jan Paweł II odprawił Mszę świętą na Stadionie Dziesięciolecia. W czasie homilii przypomniał, że człowiek jest powołany do zwycięstwa nad grzechem, nad sobą, nad tym, co krępuje jego wolną wolę. Może zwyciężać, wierząc w Bożą moc. Zwycięstwo to oznacza życie w prawdzie, prawość sumienia, miłość bliźniego, zdolność przebaczania – duchowy rozwój.
Świadectwem takiego wewnętrznego zwycięstwa były listy, które otrzymywał Papież od osób internowanych – uwięzionych. Zwycięża ten, kto miłuje i przebacza. Jak Pan Jezus oddaje serce i życie dla braci. Jest możliwe zwycięstwo Pana Boga w człowieku. Przez krzyż wiedzie droga do zmartwychwstania.
Po nagraniu fragmentu homilii Papieża zespół przypomniał piosenkę „Arki Noego” pt. „Nie lękaj się.”
18 czerwca Jan Paweł II spotkał się z pielgrzymami w Częstochowie. W czasie Apelu Jasnogórskiego wyjaśniał, szczególnie młodzieży, znaczenie słowa „czuwam.” Przypomniał, że Pan Jezus wiele razy mówił o potrzebie czuwania. Człowiek, który czuwa, stara się nie zagłuszać swego sumienia. Wybiera dobro, ze zła stara się poprawić. Papież prosił, aby młodzi ludzie, zdecydowanie sprzeciwiali się demoralizacji.
Czuwając zauważamy potrzeby drugiego człowieka, nie zamykamy się w sobie. Miłość bliźniego to podstawa międzyludzkiej solidarności. Wobec Matki Bożej Papież dziękował za dobro, które wyzwoliło się na polskiej ziemi i prosił, aby nie ustawało. Słowo „czuwam” oznacza także poczucie odpowiedzialności za Polskę.
Nawiązaniem do słów Papieża była oazowa piosenka „Panie, proszę, spraw, aby życie mi nie było obojętne. Abym zawsze kochał to, co piękne, pozostawił ciepły ślad na czyjejś ręce...”
20 czerwca Papież przebywał w Katowicach. Homilię poświęcił sprawiedliwości i miłości społecznej. Jej trzy wymiary to: człowiek, rodzina, Ojczyzna. Rodzina to pierwsza i podstawowa szkoła miłości społecznej. Rodzina silna Bogiem, czyli miłością wzajemną wszystkich, którzy ją tworzą potrafi być ostoją dla człowieka pośród wszystkich bolesnych doświadczeń. Przypomniał również prawa ludzi pracy: do sprawiedliwej zapłaty, do zabezpieczenia w czasie wypadku, do odpoczynku.
W tym miejscu jeszcze raz zasłuchaliśmy się w słowa Papieża oraz w pełną nadziei piosenkę „Pan jest Pasterzem moim, niczego mi nie braknie...”
22 czerwca Jan Paweł II odwiedził uczelnię, której był studentem – Uniwersytet Jagielloński. Prosił o Boże błogosławieństwo dla jej pracowników. Wyraził nadzieję, że będą służyć pomnażaniu mądrości, wiedzy i prawości. Podziękował, za przyznanie mu honorowego doktoratu Uniwersytetu. Posłuszeństwo uczelni porównał do posłuszeństwa rodzicom.
Zabrzmiały słowa wdzięczności Jana Pawła II i pieśń „Chwalę Ciebie, Panie...”
Piękne było życie naszego Papieża. Piękne dlatego, że przeżywał je z Panem Bogiem i dla Niego. Od dziecka towarzyszyły mu słowa: „Czas ucieka – wieczność czeka.” Dobrze przygotowywał się na najważniejszy dzień życia – powrót do Domu Ojca. Uczył się, rozwijał otrzymane zdolności, pogłębiał wiarę, modlił się i pracował. Słowami i czynami pokazywał z wielką pokorą, że kocha Chrystusa, Jego Matkę i bliźnich. Tak chce się powiedzieć: Ojcze. Do zobaczenia w niebie.
Do zobaczenia w niebie.
Tam, Miłosierny Zbawicielu,
odnajdę Ciebie.
Będzie cisza i wielki spokój.
Już nie będę się bać złych myśli,
spojrzeń i mroku.
W Domu Ojca nie ma strachu,
cierpienia, zimna i głodu.
Jest miłość, nadzieja, radość
– wieczne szczęście w Bogu.
Wierny Przyjaciel
wyciąga na powitanie ręce,
zabiera na drugi brzeg
ubogie, czyste serce.
Po wysłuchaniu tego wiersza zaśpiewaliśmy z naszym zespołem piosenkę „Arki Noego” pt. „Na drugi brzeg” oraz „Barkę.” Żegnaliśmy się z nadzieją, że słowa i życie Sługi Bożego Jana Pawła II będą nas zawsze zachęcały do wybierania Pana Jezusa i naśladowania Jego miłości.
B. S.
Do zobaczenia w niebie...
„Zabierz mnie, Mistrzu”Zabierz mnie, Mistrzu, do Efrem,
i pozwól tam z sobą pozostać,
gdzie ciszy dalekie wybrzeża
opadają na skrzydłach ptaków,
jak zieleń, jak fala bujna,
nie zmącona dotknięciem wiosła,
jak koło szerokie na wodzie,
nie spłoszone cieniem przestrachu.
Dzięki, żeś miejsce duszy
tak daleko odsunął od zgiełku
i w nim przebywasz przyjaźnie
otoczony dziwnym ubóstwem.
Niezmierny,
ledwo celkę zajmujesz maleńką,
kochasz miejsca bezludne i puste.
Bo jesteś Ciszą, wielkim Milczeniem,
uwolnij mnie już od głosu,
a przejmij
tylko dreszczem Twojego istnienia,
dreszczem wiatru w dojrzałych kłosach.
Ten wiersz księdza Karola Wojtyły i pieśń o Duchu Świętym rozpoczęły nasze spotkanie wdzięczności Panu Bogu za dar życia Papieża Jana Pawła II. Spotkanie zorganizowaliśmy w Szkole Podstawowej im. Świętej Jadwigi Królowej w Winiarach w 3 rocznicę Jego powrotu do Domu Ojca. Utwór „Zabierz mnie, Mistrzu” znajduje się w zbiorze „Miłość mi wszystko wyjaśniła.” To wiele znaczące słowa. Najpierw mały Karol, potem ksiądz Karol Wojtyła, następnie Papież Jan Paweł II zaufał Bożej Miłości. I ta Miłość wszystko mu wyjaśniła: cierpienie i radość, dar i tajemnicę, powołanie i służbę, wiarę i rozum, obecność i pożegnanie, życie i śmierć.
Kiedy więc utrudzony Wędrowiec zakończył swą ziemską pielgrzymkę, Pan Jezus zabrał Go do siebie. Przecież prawdziwi przyjaciele chcą być razem. Nasz Papież jest wiernym przyjacielem Pana Boga i ludzi. Po tych słowach nasz zespół muzyczny wykonał wzruszającą pieśń „Hosanna. Alleluja” Jest w niej ta szczera ufność, że kiedyś zobaczymy Chrystusa, zamieszkamy w mieszkaniu, które dla nas przygotował i z Nim będziemy chodzić po zielonych pastwiskach wieczności.
Jan Paweł II był także wiernym synem naszej Ojczyzny. Od 16 do 23 czerwca 1983 roku, miała miejsce Jego II pielgrzymka do rodzinnego kraju. W bieżącym roku będziemy przeżywać jej 25 – lecie. Był to trudny czas dla Polski i Polaków, gdyż już drugi rok trwał stan wojenny. Papież jednoczył się ze swoimi rodakami pozbawionymi wolności i poczucia bezpieczeństwa. Dziękował wszystkim, którzy solidarnie nieśli pomoc osobom uwięzionym, zwalnianym z pracy i ich rodzinom.
Teraz usłyszeliśmy piosenkę o Bożym Aniele.
17 czerwca Jan Paweł II odprawił Mszę świętą na Stadionie Dziesięciolecia. W czasie homilii przypomniał, że człowiek jest powołany do zwycięstwa nad grzechem, nad sobą, nad tym, co krępuje jego wolną wolę. Może zwyciężać, wierząc w Bożą moc. Zwycięstwo to oznacza życie w prawdzie, prawość sumienia, miłość bliźniego, zdolność przebaczania – duchowy rozwój.
Świadectwem takiego wewnętrznego zwycięstwa były listy, które otrzymywał Papież od osób internowanych – uwięzionych. Zwycięża ten, kto miłuje i przebacza. Jak Pan Jezus oddaje serce i życie dla braci. Jest możliwe zwycięstwo Pana Boga w człowieku. Przez krzyż wiedzie droga do zmartwychwstania.
Po nagraniu fragmentu homilii Papieża zespół przypomniał piosenkę „Arki Noego” pt. „Nie lękaj się.”
18 czerwca Jan Paweł II spotkał się z pielgrzymami w Częstochowie. W czasie Apelu Jasnogórskiego wyjaśniał, szczególnie młodzieży, znaczenie słowa „czuwam.” Przypomniał, że Pan Jezus wiele razy mówił o potrzebie czuwania. Człowiek, który czuwa, stara się nie zagłuszać swego sumienia. Wybiera dobro, ze zła stara się poprawić. Papież prosił, aby młodzi ludzie, zdecydowanie sprzeciwiali się demoralizacji.
Czuwając zauważamy potrzeby drugiego człowieka, nie zamykamy się w sobie. Miłość bliźniego to podstawa międzyludzkiej solidarności. Wobec Matki Bożej Papież dziękował za dobro, które wyzwoliło się na polskiej ziemi i prosił, aby nie ustawało. Słowo „czuwam” oznacza także poczucie odpowiedzialności za Polskę.
Nawiązaniem do słów Papieża była oazowa piosenka „Panie, proszę, spraw, aby życie mi nie było obojętne. Abym zawsze kochał to, co piękne, pozostawił ciepły ślad na czyjejś ręce...”
20 czerwca Papież przebywał w Katowicach. Homilię poświęcił sprawiedliwości i miłości społecznej. Jej trzy wymiary to: człowiek, rodzina, Ojczyzna. Rodzina to pierwsza i podstawowa szkoła miłości społecznej. Rodzina silna Bogiem, czyli miłością wzajemną wszystkich, którzy ją tworzą potrafi być ostoją dla człowieka pośród wszystkich bolesnych doświadczeń. Przypomniał również prawa ludzi pracy: do sprawiedliwej zapłaty, do zabezpieczenia w czasie wypadku, do odpoczynku.
W tym miejscu jeszcze raz zasłuchaliśmy się w słowa Papieża oraz w pełną nadziei piosenkę „Pan jest Pasterzem moim, niczego mi nie braknie...”
22 czerwca Jan Paweł II odwiedził uczelnię, której był studentem – Uniwersytet Jagielloński. Prosił o Boże błogosławieństwo dla jej pracowników. Wyraził nadzieję, że będą służyć pomnażaniu mądrości, wiedzy i prawości. Podziękował, za przyznanie mu honorowego doktoratu Uniwersytetu. Posłuszeństwo uczelni porównał do posłuszeństwa rodzicom.
Zabrzmiały słowa wdzięczności Jana Pawła II i pieśń „Chwalę Ciebie, Panie...”
Piękne było życie naszego Papieża. Piękne dlatego, że przeżywał je z Panem Bogiem i dla Niego. Od dziecka towarzyszyły mu słowa: „Czas ucieka – wieczność czeka.” Dobrze przygotowywał się na najważniejszy dzień życia – powrót do Domu Ojca. Uczył się, rozwijał otrzymane zdolności, pogłębiał wiarę, modlił się i pracował. Słowami i czynami pokazywał z wielką pokorą, że kocha Chrystusa, Jego Matkę i bliźnich. Tak chce się powiedzieć: Ojcze. Do zobaczenia w niebie.
Do zobaczenia w niebie.
Tam, Miłosierny Zbawicielu,
odnajdę Ciebie.
Będzie cisza i wielki spokój.
Już nie będę się bać złych myśli,
spojrzeń i mroku.
W Domu Ojca nie ma strachu,
cierpienia, zimna i głodu.
Jest miłość, nadzieja, radość
– wieczne szczęście w Bogu.
Wierny Przyjaciel
wyciąga na powitanie ręce,
zabiera na drugi brzeg
ubogie, czyste serce.
Po wysłuchaniu tego wiersza zaśpiewaliśmy z naszym zespołem piosenkę „Arki Noego” pt. „Na drugi brzeg” oraz „Barkę.” Żegnaliśmy się z nadzieją, że słowa i życie Sługi Bożego Jana Pawła II będą nas zawsze zachęcały do wybierania Pana Jezusa i naśladowania Jego miłości.
B. S.