Sanktuarium Macierzyństwa Najświętszej Marii Panny w Dziekanowicach

Godzina Miłosierdzia

   Pan Jezus powiedział  „...ile razy usłyszysz, jak zegar bije trzecią godzinę zanurzaj się cała w miłosierdziu moim, uwielbiając i wysławiając je; wzywaj jego wszechmocy dla świata całego, a szczególnie dla biednych grzeszników, bo w tej chwili zostało na oścież otwarte dla wszelkiej duszy. W godzinie tej uprosisz wszystko dla siebie i innych ...” (Dz.1572). Poprzez siostrę Faustynę Jezus dał nam wskazówki, jak powinniśmy czcić moment Jego śmierci na krzyżu. Objawiwszy się przyszłej Świętej w październiku 1937 r. Zbawiciel polecił jej poświęcić na kontemplację godzinę trzecią po południu (15). Nie cho-dzi tu o modlitwę trwającą pełne 60 minut, lecz o krótki chociaż moment skupienia o tej własnie porze. Pan  Jezus polecił Św. Faustynie, aby codziennie o trzeciej pogrążyła się w modlitwie przynajmniej przez krótką chwilę, jeśli obowiązki nie pozwolą odprawić Drogi Krzyżowej czy wstąpić do kaplicy. Zanosząc z modlitwą prośbę musimy jednak pamiętać, że jej przedmiot nie może być sprzeczny z wolą Bożą. Modlitwa powinna być ufna, wytrwała i połączona z uczynkami miłosierdzia, bez których nie ma prawdziwego nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego.   Modlitwa  w godzine Miłosierdzia ma być skierowana do Jezusa a w błaganiach należy się odwołać do wartości i zasług męki Chrystusa.

   Szerzenie Czci Miłosierdzia Bożego.

   Do form kultu Miłosierdzia Bożego zalicza się także szerzenie Jego czci. Możemy to robić przede wszystkim żyjąc w duchu całkowitego zawierzenia Bogu – posłusznego spełniania Jego woli i okazywania miłosierdzia bliźnim. Powinniśmy też głosić światu orędzie Miłosierdzia. Oczekuje tego od nas Jezus, o czym świadczą Jego słowa umieszczone w „Dzienniczku” Św. Faustyny. Osoby spełniające to zadania nie pozostaną bez nagrody. Siostra Faustyna zapisała w „Dzienniczku” obietnice Pana: „ Dusze  które szerzą cześć miłosierdzia mojego osłaniam je przez życie całe, jak czuła matka swe niemowlę, a w godzinę śmierci nie będę im Sędzią, ale miłosiernym Zbawicielem” (Dz. 1075). Aby głosić prawdę o Miłosierdziu Bożym, należy najpierw poznać Jego tajemnicę. Zaleca się w tym celu rozmyślania na podstawie lektury Pisma Świętego, encykliki Jana Pawła II „Dires in misericordia”, „Dzienniczka” siostry Faustyny lub innych publikacji na ten teman (posiadających imprimatur Kościoła). Swoje notatki Św. Faustyna prowadziła w latach 1934-1938. Podjęcie tego zadania polecił jej Pan Jezus i nieraz o tym przypominał. W sumiennym wypełnianiu pracy utwierdzali ją dwaj kolejni spowiednicy – ks. Michał Sopoćko w Wilnie i ks. Józef Andrasz w Krakowie – oraz przełożone Zgromadzenia. Siostra Faustyna zapełniła notatkami sześć zeszytów. Nie przypuszczała, że kiedyś te zapiski doczekają się publikacji. Dzienniczek jest zapisem życia wypełnionego ciężką pracą i zmaganiami z wyniszczającą chorobą. Przede wszystkim jednak jest świadectwem bogatego życia duchowego zakonnicy, która notowała w nim słowo objawione jej przez Jezusa, wizje nieba, Trójcy Świętej, częste spotkania z Niepokalaną, Dzieciątkiem Jezus, aniołami i Świętymi. Niektórym swoim uczuciom do Boga autorka nadała formę wierszowaną. Opisy faktów przeplecione są modlitwami. Karty  Dzienniczka mówią w przekonywujący sposób o nieskończoności miłosierdzia Bożego. Zachęcają do czczenia Zbawiciela i podpowiadają, w jaki sposób możemy tę cześć okazywać. Zawierają też wskazówki dotyczące miłości bliźniego. Czytelnik znajduje tu zachętę do intensywnego życia wewnętrznego.

Opr. Olcha