Prężny rozwój uczelni przerwała niemiecka okupacja. Gmach KUL przemianowano na szpital wojskowy. Część profesorów i studentów wywieziono na roboty przymusowe do Niemiec, wielu do obozów koncentracyjnych, część została rozstrzelana. Uniwersytet w trakcie II wojny światowej nie przerwał swej działalności dydaktycznej, prowadził bowiem tajne nauczanie. Bardzo trudnym okresem dla tej katolickiej uczelni były czasy PRL. Uczelnię udało się reaktywować dzięki inicjatywie ks. prof. Antoniego Słomkowskiego. Na uczelni zaczęli wykładać profesorowie przesiedleni z Kresów Wschodnich, głównie z Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie i Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Początkowo polskie władze sprzyjały katolickiej uczelni, później jednak stała się ona celem ataków komunistycznych rządów. W 1949 roku zabroniono przyjmowania nowych studentów na niektóre świeckie kierunki, pozbawiono funkcji rektora ks. Słomkowskiego za to, że nie chciał zalegalizować na uczelni komórki młodzieżowej organizacji komunistycznej. Uniwersytet był stale inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa, utrudniano życie studentom i wykładowcom, cenzurowano publikacje uczelni. Po odzyskaniu niepodległości, na początku lat 90, uczelnia na powrót rozwija się pomyślnie, zwiększyła się ilość kierunków, przybywa studentów. Obecnie Uniwersytet od 16 października 2005 roku nosi nazwę Katolicki Uniwersytet Jana Pawła II. Należy przypomnieć, że wieloletnim wykładowcą filozofii i etyki na KUL był Karol Wojtyła.
S.D. (Na podstawie encyklopedii Wikipedia)