Sanktuarium Macierzyństwa Najświętszej Marii Panny w Dziekanowicach

niedziela, 10 grudnia 2006

Niewiasta z Apokalipsy

Potem wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu. A jest brzemienna. I woła cierpiąc bóle i męki rodzenia. I inny znak się ukazał na niebie: Oto wielki Smok barwy ognia, mający siedem głów i dziesięć rogów – a na głowach jego siedem diademów. I ogon jego zmiata trzecią część gwiazd nieba: i rzucił je na ziemię. I stanął Smok przed mającą rodzić Niewiastą, ażeby skoro porodzi, pożre jej dziecię. I porodziła Syna – Mężczyznę, który wszystkie narody będzie pasł rózgą żelazną. I zostało porwane jej Dziecię do Boga i do Jego tronu. A Niewiasta zbiegła na pustynię, gdzie miejsce ma przygotowane przez Boga, aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni. (…) A kiedy ujrzał Smok, że został strącony na ziemię, począł ścigać Niewiastę, która porodziła Mężczyznę. I dano Niewieście dwa skrzydła orła wielkiego, by na pustynię leciała na swoje miejsce, gdzie jest żywiona przez czas i czasy, i połowę czasu, z dala od Węża. A Wąż za Niewiastą wypuścił z gardzieli wodę jak rzekę, żeby ją rzeka uniosła. Lecz ziemia przyszła z pomocą Niewieście i otworzyła ziemia swą gardziel, i pochłonęła rzekę, którą Smok ze swej gar-dzieli wypuścił. I rozgniewał się Smok na Niewiastę, i od-szedł rozpocząć walkę z resztą jej potomstwa, z tymi, co strzegą przykazań Boga i mają świadectwo Jezusa. I stanął na piasku [nad brzegiem] morza (Ap 12,1-6.13-18). W każdej religii ważną rolę odgrywają symbole. Wyrażają bowiem więcej niż słowa, przemawiają mocniej, zwłaszcza do wyobraźni, i łatwiej zapadają w pamięć. Z drugiej strony symbol nie daje się do końca wyrazić słowem, intryguje i pozostawia niepokój, że za nim skrywa się jeszcze jakaś tajemnica. Podobnie jest z jednym z najbardziej tajemniczych znaków biblijnych z Apokalipsy, jakim jest „Niewiasta obleczona w słoñce”. Łatwo przychodzi identyfikacja z figurą Matki Bożej, zwłaszcza gdy nad Jej głową dostrzegamy – wspomniane w Apokalipsie – dwanaście gwiazd. Tym bardziej, gdy w rzeźbie lub na obrazie pod stopami Maryi umieszczono księżyc i zdeptanego węża. Czy jednak faktycznie Maryja, Matka Chrystusa, jest tym wielkim znakiem na niebie, przedstawionym w Apokalipsie św. Jana? Pytamy także o przesłanie tego znaku i o treści, na jakie znak ten otwiera. Wiele przemawia za tym, że znak Niewiasty w Apokalipsie wskazuje przede wszystkim na lud Boży, zarówno starego przymierza, jak i nowego. Jest w tym znaku także Maryja, w tym sensie, że w Niej ogniskuje się wszystko, co dotyczy narodu wybranego i Kościoła. Znak ów został określony słowem „Niewiasta” (gynę), które pojawia się w ważnych tekstach biblijnych, odnoszonych do jednej kobiety, ale ściśle złączonej z pewną społecznością. Tak na pierwszych stronach Biblii zostaje zapowiedziana programowa walka, której jedną ze stron będzie „Niewiasta” oraz „jej potomstwo”. Bóg mówi wówczas do węża: „Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę” (Rdz 3,15). Paweł Apostoł używa słowa „Niewiasta” w odniesieniu do Matki Syna Bożego, którego przyjście na świat odmieni całkowicie sytuację ludzkości. Pisze o wyznaczonym przez Boga momencie: „Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z Niewiasty, zro-dzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo” (Ga 4,4-5). Ewangelia Jana dwukrotnie odnosi termin „Niewiasta” do Maryi, i to zawsze, gdy mowa jest o Jej działaniu na korzyść ludzi. W Kanie Jezus odpowiada Jej sło-wami: „Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czyż jeszcze nie nadeszła godzina moja?” (J 2,4). W obliczu swojej śmierci powierza Jej umiłowanego ucznia, którym może być każdy: „Niewiasto, oto syn Twój” (J 19,26). „Niewiasta” z Apokalipsy występuje razem z potomkiem, którym jest Syn-Mężczyzna, oraz resztą potomstwa, które tworzą ludzie przestrzegający Bożych przykazań. Przeciw „Niewieście” i Jej potomstwu występuje wielki Smok, ta-kże ze swoim potomstwem, czyli z tymi, którzy mu służą. Znak „Niewiasty” Apokalipsa umieszcza w perspektywie dziejów walki dobra i zła, albo inaczej ludu i aniołów Bo-żych oraz sił wrogich Bogu i ludziom. W tak nakreślonej sytuacji położenie „Niewiasty” jest dramatyczne. Przedstawiona jako „rodząca”, jest bezbronna wraz ze swym potomstwem. Zagraża Jej „wielki Smok”, inny znak na niebie. Zagrożenie potęguje jego identyfikacja z wężem z Raju, z diabłem i szatanem oraz wskazanie, że i on ma swoje potomstwo (por. Ap 12,7-9). Zagrożenie jest tym większe, że przeciwnik wie, iż musi się spieszyć, bo ma mało czasu. Tylko bowiem do wyznaczonego momentu będzie mógł zwyciężać nad poszczególnymi członkami ludu Bożego. Rezultat bowiem starcia jest już przewidziany, a zapowiedziany przez Boga w raju, który zwraca się tak do węża: „Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę” (Rdz 3,15). W ostatecznym rozrachunku potomstwo Niewiasty pokona węża, na co wskazuje zwrot o „zmiażdżeniu głowy”. Samo jednak w tej walce poniesie szkody, co sygnalizuje obrazowe określenie o „zmiażdżeniu pięty”. Gdy więc odczytujemy znak „Niewiasty” w kontekście całości Pisma Świętego, okazuje się Nią być lud Boży złączony z Maryją więzami wiary. „Niewiastą” jest naród wybrany przez Boga po to, by z niego narodził się Mesjasz, który przezwycięży zło w świecie i pokona sprawcę wszelkiego zła. „Niewiastą” jest również Kościół, który Maryi przypisuje wyjątkowe miejsce wśród wierzących i niezastąpioną rolę w dziejach zbawienia. „Niewiastą” jest także Ona sama, bo z Niej narodził się Potomek, który pokonał szatana. Pokonał go ostatecznie, choć czyhały na Niego liczne niebezpieczeństwa, od narodzenia do śmierci. Czemu służy znak „Niewiasty” w Apokalipsie? Ponieważ adresatem tej księgi byli wierzący w Chrystusa i przeżywający prześladowania, autor pragnął w znaku „Niewiasty” ukazać właściwą perspektywę dla ówczesnej sytuacji Kościoła. Przypomnienie o ostatecznym zwycięstwie Boga miało umocnić prześladowanych i zatrwożonych. Znakiem ostatecznego zwycięstwa miała być Boża interwencja dla uratowania Niewiasty i Jej potomstwa, jak ją przedstawia Apokalipsa. Jednak znak „Niewiasty” jest dobrą zapowiedzią dla każdego, kto odczuwa przynależność do Jej potomstwa. „Niewiasta” jest bowiem znakiem potęgi i łaskawości Boga, ostatecznego i wiernego Zwycięzcy.
Ks. Roman Pindel „Czy znasz Jej obraz?