Sanktuarium Macierzyństwa Najświętszej Marii Panny w Dziekanowicach

W czym do kościoła?...

   Wraz z nadejściem ciepła pojawiają się też różne bolączki, kłopoty i problemy. Ludzie np. zrzucają z siebie zimowe odzienie i zakładają ubrania właściwe na rower, na działkę, na plażę, do lasu, do gry w piłkę, stosowne do dokonywania wiosennych porządków lub - wersja bardziej „elegancka” - spędzenia wolnego czasu na tzw. majówce itd. A potem ci ludzie idą w tych samych ubraniach: w krótkich spodenkach i spódniczkach, spranych podkoszulkach, prześwitujących bluzeczkach z wielkim dekoltem itp. - do... kościoła. Nie zauważają przy tym, że obrazili Pana Boga, bliźnich, a poniekąd i siebie.

   Czegóż im brakuje? Wrażliwości? Wyczucia? Ogłady? Delikatności? Kultury? Dobrych manier? Szacunku dla świętego miejsca, Boga, innych? A może są po prostu bezmyślni? Może są tylko bezmyślni?

   Jednak ci sami ludzie, wybierając się na rozmowę kwalifikacyjną w sprawie nowej pracy, ubierają się starannie, schludnie i skromnie, często elegancko. Ci sami ludzie, idąc z wizytą do znajomych, do przyszłych teściów czy nawet na niedzielny obiad do swoich rodziców, nie zakładają strojów plażowych lub turystycznych. Ci sami ludzie, gdyby dostali zaproszenie na śniadanie u prezydenta Polski, założyliby ciemne garnitury i garsonki. Ci sami ludzie wreszcie na prywatnej audiencji u Papieża wyglądaliby jak angielskie damy i angielscy dżentelmeni.

   A może to brak wyobraźni? Przecież Boga nie widać. Może nie pamiętają, że On jest w kościele, że to Jego dom, że przyszli do Niego w gościnę. No dobrze, ale w kościele są i inni ludzie. Czy dla nich nie mają szacunku?

   Nie chcę tu niczego rozstrzygać. Wiem jedno: potrzeba nam codziennej kultury, potrzeba nam savoir-vivre'u. Należy pamiętać i przypominać, również na progu kościoła, o tych normach, które - choć dotyczą, wydawałoby się, spraw drugorzędnych - dotykają jednak również, i to wprost, spraw podstawowych.

Stanisław Krajski  („Nasz Dziennik