- Strona główna
- »
- Matczyne Królestwo
piątek, 20 czerwca 2008
Jak wiemy po II Wojnie Światowej cała Europa była bardzo wyniszczona ekonomicznie, a przemysł zrujnowany całkowicie. Brak było żywności oraz środków do jej produkcji. W takich okolicznościach w USA narodził się program pomocy gospodarczej Stanów Zjednoczonych, który miał obejmować swoim zasięgiem wszyst-kie kraje europejskie łącznie ze ZSRR. Twórcą planu był sekretarz stanu USA, gen.George Marshall, od którego nazwiska plan ten przyjął nazwę. Plan powstał w 1947 roku i był realizowany w latach 1948 – 1952. Plan Marshalla został oficjalnie przedstawiony 12 lipca 1947 na konferencji w Paryżu, na którą zaproszono wszystkie kraje europejskie. Początkowo chęć przystąpienia do planu wyraziły również Polska i Czechosłowacja, ale Związek Sowiecki( faktycznie osobistą decyzją Józefa Stalina ) wymusił wycofanie się obu państw z podjętych już kroków w celu przystąpienia do Planu Marshalla. Z każdym z krajów, który zdecydował się przyjąć warunki programu, Stany Zjednoczone podpisywały dwustronne umowy. Państwa uczestniczące otrzymywały z USA pomoc w postaci towarów, które były niezbędne do odbudowy gospodarek, zaś środki finansowe ze sprzedaży tych dóbr były przeznaczane na inwestycje w danym kraju. Programem zarządzała ze strony amerykańskiej Administracja Współpracy Gospodarczej. Umowy podpisano z 16 krajami. W Europie Zachodniej w Planie nie uczestniczyła jedynie Hiszpania. W planie Marshalla nie wzięła również udziału Finlandia, pod naciskiem Moskwy . Z Planem Marshalla wiązały się bezpośrednio także inne programy pomocy, na przykład program wsparcia technicznego i program wzajemnej obrony, które zostały ostatecznie przekształcone w jednolity Program Wzajemnego Bezpieczeństwa.
PLAN MARSHALLA
Może budzić zdziwienie czytelnika omawianie tego tematu na łamach naszego pisma, bo przecież jak wiemy Polska z tego planu nie skorzystała. Poruszam go jednak, aby pokazać jak powojenna okupacja Polski przez Związek Sowiecki przeszkodziła w odbudowie i rozbudowie gospodarczej Polski.Jak wiemy po II Wojnie Światowej cała Europa była bardzo wyniszczona ekonomicznie, a przemysł zrujnowany całkowicie. Brak było żywności oraz środków do jej produkcji. W takich okolicznościach w USA narodził się program pomocy gospodarczej Stanów Zjednoczonych, który miał obejmować swoim zasięgiem wszyst-kie kraje europejskie łącznie ze ZSRR. Twórcą planu był sekretarz stanu USA, gen.George Marshall, od którego nazwiska plan ten przyjął nazwę. Plan powstał w 1947 roku i był realizowany w latach 1948 – 1952. Plan Marshalla został oficjalnie przedstawiony 12 lipca 1947 na konferencji w Paryżu, na którą zaproszono wszystkie kraje europejskie. Początkowo chęć przystąpienia do planu wyraziły również Polska i Czechosłowacja, ale Związek Sowiecki( faktycznie osobistą decyzją Józefa Stalina ) wymusił wycofanie się obu państw z podjętych już kroków w celu przystąpienia do Planu Marshalla. Z każdym z krajów, który zdecydował się przyjąć warunki programu, Stany Zjednoczone podpisywały dwustronne umowy. Państwa uczestniczące otrzymywały z USA pomoc w postaci towarów, które były niezbędne do odbudowy gospodarek, zaś środki finansowe ze sprzedaży tych dóbr były przeznaczane na inwestycje w danym kraju. Programem zarządzała ze strony amerykańskiej Administracja Współpracy Gospodarczej. Umowy podpisano z 16 krajami. W Europie Zachodniej w Planie nie uczestniczyła jedynie Hiszpania. W planie Marshalla nie wzięła również udziału Finlandia, pod naciskiem Moskwy . Z Planem Marshalla wiązały się bezpośrednio także inne programy pomocy, na przykład program wsparcia technicznego i program wzajemnej obrony, które zostały ostatecznie przekształcone w jednolity Program Wzajemnego Bezpieczeństwa.
piątek, 20 czerwca 2008
XI Parafiady "Dziekanowice 2008r." o Puchar Redakcji "MATCZYNEGO KRÓLESTWA" z udziałem reprezentacji Szkół Podstawowych i Sołectw.
1. CEL
• ~ Kształtowanie nawyków do uprawiania sportu i kultury fizycznej, aktywnego zagospodarowania wolnego czasu dzieci, młodzieży i dorosłych.
• ~ Integracja dzieci, młodzieży i dorosłych w ramach Wspólnoty Parafialnej poprzez współzawodnictwo - rywalizację sportową.
• ~ Wyłonienie mistrza wśród szkół podstawowych i mistrza Parafii (wśród sołectw).
REGULAMIN PARAFIADY
REGULAMINXI Parafiady "Dziekanowice 2008r." o Puchar Redakcji "MATCZYNEGO KRÓLESTWA" z udziałem reprezentacji Szkół Podstawowych i Sołectw.
1. CEL
• ~ Kształtowanie nawyków do uprawiania sportu i kultury fizycznej, aktywnego zagospodarowania wolnego czasu dzieci, młodzieży i dorosłych.
• ~ Integracja dzieci, młodzieży i dorosłych w ramach Wspólnoty Parafialnej poprzez współzawodnictwo - rywalizację sportową.
• ~ Wyłonienie mistrza wśród szkół podstawowych i mistrza Parafii (wśród sołectw).
wtorek, 17 czerwca 2008
Czerwiec poświęcony jest Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Przez cały miesiąc czcimy miłość Bożą objawioną w Sercu Pana Jezusa. Od najdawniejszych czasów zwracano szczególną uwagę na wzmiankę świętego Jana Ewangelisty o przebiciu boku Chrystusowego. W średniowieczu kult Serca Pana Jezusa rozwijał się głównie wśród mistyków. Wpływ na rozwój kultu Serca Jezusowego miały m. in. objawienia dane właśnie św. Marii Małgorzacie Alacoque. Dopiero jej religijne doświadczenie nadało mu wymiar powszechny. Z jej pism wyodrębniono 12 obietnic dla czcicieli Serca Jezu-sowego:
1. Dam im łaski, potrzebne w ich stanie.
2. Ustalę pokój w ich rodzinach.
3. Będę ich pocieszał w utrapieniach.
4. Będę ich pewną ucieczką w życiu, a szczególnie w godzinę śmierci.
5. Będę im błogosławił w ich przedsięwzięciach.
6. Grzesznicy znajdą w mym Sercu źródło i ocean miłosierdzia.
7. Dusze oziębłe staną się gorliwymi.
8. Dusze gorliwe prędko dojdą do doskonałości.
9. Będę błogosławił domom, w których wizerunek Serca mojego będzie czczony.
10. Osoby, które będą to nabożeństwo rozszerzały, będą miały imię swoje wypisane w Sercu moim.
11. Dam kapłanom dar wzruszania serc nawet najzatwardzialszych.
12. W nadmiarze miłosierdzia Serca mojego przyrzekam tym wszystkim, którzy będą komunikować w pierwsze piątki miesiąca przez dziewięć miesięcy z rzędu w intencji wynagrodzenia, że miłość moja udzieli łaskę pokuty, iż nie umrą w mojej niełasce, ani bez Sakramentów świętych, a Serce moje będzie im pewną ucieczką w ostatniej godzinie życia.
W zatwierdzeniu uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kościele powszechnym mieli też udział biskupi polscy. Na ich prośbę papież Klemens XII w 1765 roku zezwolił na osobny kult. Pius IX w 1856 roku rozciągnął to święto na cały Kościół. Leon XIII podniósł jego rangę, zlecił poświęcenie całego świata Sercu Jezusowemu i zatwierdził Mszę Świętą wotywną przeznaczoną na pierwsze piątki miesiąca. Pius XI wydał formularz mszalny i oficjum tego świę-ta, a Pius XII opublikował specjalną encyklikę Haurietis aquas. Wraz z rozwojem kultu powstała piękna praktyka dziewięciu pierwszych piątków miesiąca.
W tym miesiącu katolicy gromadzą się na nabożeństwa ku czci Bożego Serca. Czerwcowe Nabożeństwa do Najświętszego Serca Pana Jezusa odprawiamy codziennie przez cały miesiąc: w niedziele i święta o godz. 15.30, zaś w dni powszednie wieczorem o godz. 18.00 (jeśli będzie dostateczna liczba Parafian). Licznie uczęszczajmy na te nabożeństwa, aby wynagrodzić Bogu za nasze grzechy i nieprawości, prosić o nawrócenie dla siebie i innych. Wieczorami gromadźmy się też przy kapliczkach i krzyżach przydrożnych, a także w domach, na wspólną modlitwę. Może to nabożeństwo do Serca Jezusowego bardziej scementuje nasze rodziny, tak często zapracowane, zabiegane i zatroskane o godną codzienność!? Teraz jest okazja, by ożywić kult Serca Jezusowego w rodzinach, w naszej parafii, kontynuować tradycję naszych ojców i matek, którzy tak gorliwie pilnowali wszystkich Pierwszych Piątków Miesiąca. Święta Teresa Wielka powtarzała: "Trzeba chwycić Pana Boga za Serce. To jest Jego słaba strona...". Nie przegapmy tej okazji!
Zapatrzeni w przebite dla wszystkich Serce Jezusowe, bardziej otwórzmy nasze serca na potrzeby bliźnich i spieszmy im z bezinteresowną pomocą. Chrystus uczy nas, że błogosławiony, szczęśliwy jest człowiek, który jest miłosierny. On też miłosierdzia dostąpi. Mamy tyle możliwości, choćby poprzez dar modlitwy, zaangażowanie w działalność grup parafialnych, Parafialnego zespołu Caritas czy wprost materialne wsparcie kogoś bardzo potrzebującego pomocy.
Pamiętajmy też, że autentyczną wspólnotą miłości Boga i ludzi stajemy się na Eucharystii. Dlatego starajmy się uczestniczyć w niej jak najczęściej, nie tylko w niedziele i święta. Właśnie podczas Mszy Świętej uczymy się, jak przekładać doświadczenie wiary na nasze codzienne życie. Naszym zadaniem jest przemienienie świata miłością miłosierną.
Wspólnota Parafialna w czerwcu
Czerwiec – miesiąc Najśw. Serca Pana Jezusa.Czerwiec poświęcony jest Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Przez cały miesiąc czcimy miłość Bożą objawioną w Sercu Pana Jezusa. Od najdawniejszych czasów zwracano szczególną uwagę na wzmiankę świętego Jana Ewangelisty o przebiciu boku Chrystusowego. W średniowieczu kult Serca Pana Jezusa rozwijał się głównie wśród mistyków. Wpływ na rozwój kultu Serca Jezusowego miały m. in. objawienia dane właśnie św. Marii Małgorzacie Alacoque. Dopiero jej religijne doświadczenie nadało mu wymiar powszechny. Z jej pism wyodrębniono 12 obietnic dla czcicieli Serca Jezu-sowego:
1. Dam im łaski, potrzebne w ich stanie.
2. Ustalę pokój w ich rodzinach.
3. Będę ich pocieszał w utrapieniach.
4. Będę ich pewną ucieczką w życiu, a szczególnie w godzinę śmierci.
5. Będę im błogosławił w ich przedsięwzięciach.
6. Grzesznicy znajdą w mym Sercu źródło i ocean miłosierdzia.
7. Dusze oziębłe staną się gorliwymi.
8. Dusze gorliwe prędko dojdą do doskonałości.
9. Będę błogosławił domom, w których wizerunek Serca mojego będzie czczony.
10. Osoby, które będą to nabożeństwo rozszerzały, będą miały imię swoje wypisane w Sercu moim.
11. Dam kapłanom dar wzruszania serc nawet najzatwardzialszych.
12. W nadmiarze miłosierdzia Serca mojego przyrzekam tym wszystkim, którzy będą komunikować w pierwsze piątki miesiąca przez dziewięć miesięcy z rzędu w intencji wynagrodzenia, że miłość moja udzieli łaskę pokuty, iż nie umrą w mojej niełasce, ani bez Sakramentów świętych, a Serce moje będzie im pewną ucieczką w ostatniej godzinie życia.
W zatwierdzeniu uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kościele powszechnym mieli też udział biskupi polscy. Na ich prośbę papież Klemens XII w 1765 roku zezwolił na osobny kult. Pius IX w 1856 roku rozciągnął to święto na cały Kościół. Leon XIII podniósł jego rangę, zlecił poświęcenie całego świata Sercu Jezusowemu i zatwierdził Mszę Świętą wotywną przeznaczoną na pierwsze piątki miesiąca. Pius XI wydał formularz mszalny i oficjum tego świę-ta, a Pius XII opublikował specjalną encyklikę Haurietis aquas. Wraz z rozwojem kultu powstała piękna praktyka dziewięciu pierwszych piątków miesiąca.
W tym miesiącu katolicy gromadzą się na nabożeństwa ku czci Bożego Serca. Czerwcowe Nabożeństwa do Najświętszego Serca Pana Jezusa odprawiamy codziennie przez cały miesiąc: w niedziele i święta o godz. 15.30, zaś w dni powszednie wieczorem o godz. 18.00 (jeśli będzie dostateczna liczba Parafian). Licznie uczęszczajmy na te nabożeństwa, aby wynagrodzić Bogu za nasze grzechy i nieprawości, prosić o nawrócenie dla siebie i innych. Wieczorami gromadźmy się też przy kapliczkach i krzyżach przydrożnych, a także w domach, na wspólną modlitwę. Może to nabożeństwo do Serca Jezusowego bardziej scementuje nasze rodziny, tak często zapracowane, zabiegane i zatroskane o godną codzienność!? Teraz jest okazja, by ożywić kult Serca Jezusowego w rodzinach, w naszej parafii, kontynuować tradycję naszych ojców i matek, którzy tak gorliwie pilnowali wszystkich Pierwszych Piątków Miesiąca. Święta Teresa Wielka powtarzała: "Trzeba chwycić Pana Boga za Serce. To jest Jego słaba strona...". Nie przegapmy tej okazji!
Zapatrzeni w przebite dla wszystkich Serce Jezusowe, bardziej otwórzmy nasze serca na potrzeby bliźnich i spieszmy im z bezinteresowną pomocą. Chrystus uczy nas, że błogosławiony, szczęśliwy jest człowiek, który jest miłosierny. On też miłosierdzia dostąpi. Mamy tyle możliwości, choćby poprzez dar modlitwy, zaangażowanie w działalność grup parafialnych, Parafialnego zespołu Caritas czy wprost materialne wsparcie kogoś bardzo potrzebującego pomocy.
Pamiętajmy też, że autentyczną wspólnotą miłości Boga i ludzi stajemy się na Eucharystii. Dlatego starajmy się uczestniczyć w niej jak najczęściej, nie tylko w niedziele i święta. Właśnie podczas Mszy Świętej uczymy się, jak przekładać doświadczenie wiary na nasze codzienne życie. Naszym zadaniem jest przemienienie świata miłością miłosierną.
niedziela, 4 maja 2008
Zabierz mnie, Mistrzu, do Efrem,
i pozwól tam z sobą pozostać,
gdzie ciszy dalekie wybrzeża
opadają na skrzydłach ptaków,
jak zieleń, jak fala bujna,
nie zmącona dotknięciem wiosła,
jak koło szerokie na wodzie,
nie spłoszone cieniem przestrachu.
Dzięki, żeś miejsce duszy
tak daleko odsunął od zgiełku
i w nim przebywasz przyjaźnie
otoczony dziwnym ubóstwem.
Niezmierny,
ledwo celkę zajmujesz maleńką,
kochasz miejsca bezludne i puste.
Bo jesteś Ciszą, wielkim Milczeniem,
uwolnij mnie już od głosu,
a przejmij
tylko dreszczem Twojego istnienia,
dreszczem wiatru w dojrzałych kłosach.
Ten wiersz księdza Karola Wojtyły i pieśń o Duchu Świętym rozpoczęły nasze spotkanie wdzięczności Panu Bogu za dar życia Papieża Jana Pawła II. Spotkanie zorganizowaliśmy w Szkole Podstawowej im. Świętej Jadwigi Królowej w Winiarach w 3 rocznicę Jego powrotu do Domu Ojca. Utwór „Zabierz mnie, Mistrzu” znajduje się w zbiorze „Miłość mi wszystko wyjaśniła.” To wiele znaczące słowa. Najpierw mały Karol, potem ksiądz Karol Wojtyła, następnie Papież Jan Paweł II zaufał Bożej Miłości. I ta Miłość wszystko mu wyjaśniła: cierpienie i radość, dar i tajemnicę, powołanie i służbę, wiarę i rozum, obecność i pożegnanie, życie i śmierć.
Kiedy więc utrudzony Wędrowiec zakończył swą ziemską pielgrzymkę, Pan Jezus zabrał Go do siebie. Przecież prawdziwi przyjaciele chcą być razem. Nasz Papież jest wiernym przyjacielem Pana Boga i ludzi.
Do zobaczenia w niebie...
„Zabierz mnie, Mistrzu”Zabierz mnie, Mistrzu, do Efrem,
i pozwól tam z sobą pozostać,
gdzie ciszy dalekie wybrzeża
opadają na skrzydłach ptaków,
jak zieleń, jak fala bujna,
nie zmącona dotknięciem wiosła,
jak koło szerokie na wodzie,
nie spłoszone cieniem przestrachu.
Dzięki, żeś miejsce duszy
tak daleko odsunął od zgiełku
i w nim przebywasz przyjaźnie
otoczony dziwnym ubóstwem.
Niezmierny,
ledwo celkę zajmujesz maleńką,
kochasz miejsca bezludne i puste.
Bo jesteś Ciszą, wielkim Milczeniem,
uwolnij mnie już od głosu,
a przejmij
tylko dreszczem Twojego istnienia,
dreszczem wiatru w dojrzałych kłosach.
Ten wiersz księdza Karola Wojtyły i pieśń o Duchu Świętym rozpoczęły nasze spotkanie wdzięczności Panu Bogu za dar życia Papieża Jana Pawła II. Spotkanie zorganizowaliśmy w Szkole Podstawowej im. Świętej Jadwigi Królowej w Winiarach w 3 rocznicę Jego powrotu do Domu Ojca. Utwór „Zabierz mnie, Mistrzu” znajduje się w zbiorze „Miłość mi wszystko wyjaśniła.” To wiele znaczące słowa. Najpierw mały Karol, potem ksiądz Karol Wojtyła, następnie Papież Jan Paweł II zaufał Bożej Miłości. I ta Miłość wszystko mu wyjaśniła: cierpienie i radość, dar i tajemnicę, powołanie i służbę, wiarę i rozum, obecność i pożegnanie, życie i śmierć.
Kiedy więc utrudzony Wędrowiec zakończył swą ziemską pielgrzymkę, Pan Jezus zabrał Go do siebie. Przecież prawdziwi przyjaciele chcą być razem. Nasz Papież jest wiernym przyjacielem Pana Boga i ludzi.
niedziela, 4 maja 2008
O pochodzeniu, latach dziecięcych i młodzieńczych św. Augustyna z Canterbury nie wiemy nic. Pierwsze wzmianki o nim pochodzą z końca VI wieku, kiedy to papież Grzegorz I Wielki przygotowywał drugą wyprawę misyjną do Anglii (pierwsza zakończyła się całkowitym niepowodzeniem). Przeprowadzenie tej misji papież powierzył św. Augustynowi, który w tym czasie był przeorem benedyktyńskiego klasztoru na Monte Celio w Rzymie. Papież wysyłając Augustyna na misje podniósł go do godności biskupa i dał mu do pomocy czterdziestu mnichów.
Św. Augustyn z Canterbury
Po śladach ŚwiętychO pochodzeniu, latach dziecięcych i młodzieńczych św. Augustyna z Canterbury nie wiemy nic. Pierwsze wzmianki o nim pochodzą z końca VI wieku, kiedy to papież Grzegorz I Wielki przygotowywał drugą wyprawę misyjną do Anglii (pierwsza zakończyła się całkowitym niepowodzeniem). Przeprowadzenie tej misji papież powierzył św. Augustynowi, który w tym czasie był przeorem benedyktyńskiego klasztoru na Monte Celio w Rzymie. Papież wysyłając Augustyna na misje podniósł go do godności biskupa i dał mu do pomocy czterdziestu mnichów.
niedziela, 4 maja 2008
„Wziął Ją do siebie” – to może także znaczyć: do swego mieszkania, do swego domu.
Szczególnym przejawem macierzyństwa Maryi w stosunku do ludzi są miejsca, na których spotyka się z ludźmi – domy, w których Ona mieszka. Domy, w których odczuwa się szczególną obecność Matki. Takich miejsc i domów jest ogromnie wiele. I są różne. Poczynając od domowych czy przydrożnych kapliczek, w których jaśnieje obraz Bogurodzicy, do kaplicy i kościołów ku Jej czci.
Są jednakże pewne miejsca, w których ludzie szczególnie żywo odczuwają obecność Matki. Czasem miejsca te, promieniując szeroko, ściągają do siebie ludzi z daleka. Zasięg ich bywa różny: w obrębie diecezji, kraju, a czasem spoza kraju, z różnych innych krajów i kontynentów. Są to sanktuaria maryjne. Na wszystkich tych miejscach wypełnia się ów szczególny testament ukrzyżowanego Pana: człowiek czuje się oddany i zawierzony Matce i przychodzi, aby z Nią jako Matką obcować. Otwiera przed nią swe serce i mówi Jej o wszystkim: „bierze Ją do siebie” – we wszystkie swoje sprawy, czasem trudne. Sprawy własne, sprawy cudze. Sprawy rodzin, społeczeństw, narodów, całej ludzkości.
Znaczenie sanktuariów maryjnych
Rozważania Jana Pawła II„Wziął Ją do siebie” – to może także znaczyć: do swego mieszkania, do swego domu.
Szczególnym przejawem macierzyństwa Maryi w stosunku do ludzi są miejsca, na których spotyka się z ludźmi – domy, w których Ona mieszka. Domy, w których odczuwa się szczególną obecność Matki. Takich miejsc i domów jest ogromnie wiele. I są różne. Poczynając od domowych czy przydrożnych kapliczek, w których jaśnieje obraz Bogurodzicy, do kaplicy i kościołów ku Jej czci.
Są jednakże pewne miejsca, w których ludzie szczególnie żywo odczuwają obecność Matki. Czasem miejsca te, promieniując szeroko, ściągają do siebie ludzi z daleka. Zasięg ich bywa różny: w obrębie diecezji, kraju, a czasem spoza kraju, z różnych innych krajów i kontynentów. Są to sanktuaria maryjne. Na wszystkich tych miejscach wypełnia się ów szczególny testament ukrzyżowanego Pana: człowiek czuje się oddany i zawierzony Matce i przychodzi, aby z Nią jako Matką obcować. Otwiera przed nią swe serce i mówi Jej o wszystkim: „bierze Ją do siebie” – we wszystkie swoje sprawy, czasem trudne. Sprawy własne, sprawy cudze. Sprawy rodzin, społeczeństw, narodów, całej ludzkości.